کاریکاتور در ایران با ظهور مطبوعات و انتشار روزنامه در ایران پا به عرصه وجود گذاشت و برای نخستین بار هنر «تصویری – مردمی» در قالب تصاویر و طرح های هجایی و طنزآمیز مطرح شد. به دیگر سخن، کاریکاتور در ایران به همراه موج انتشار مطبوعات، همزمان با انقلاب مشروطیت و شروع بیداری مردم آغاز شد که آن هم نتیجه مستقیم انقلاب سیاسی – اجتماعی در اروپا به شمار می رود.
نخستین طرح های هجایی و طنز آمیز ایران با تمام تاثیراتی که از سبک اروپایی به خود گرفته بودند توانستند ویژگی های بومی خود را حفظ کنند. این طرح ها به صورت حربه ای برنده در جهت اهداف و امیال گروه ها به کار گرفته می شدند و کاریکاتوریست ها با استفاده از شیوه های متنوع کاریکاتور و آثار «رئالیستی – انتقادی» خود، واقعیت ها را می نمایاندند. برخی از آنان با استفاده از شیوه سمبلیک و با تشدید بیان حاد و گزنده، حقایقی را عنوان می کردند که تاثیری عمیق بر اذهان مردم باقی می گذاردند.
برای نخستین بار، کاریکاتور با پیدایش نشریه ملانصرالدین در ایران مطرح شد.مجله ملانصرالدین که در سال ۱۹۰۶ تاسیس شد.
در این نشریه دو کاریکاتوریست آلمانی به اسم روتر و شلینگ کار می کردند، کمی بعد عظیم عظیم زاده به آنها اضافه شد ، شاید بتوان او را اولین کاریکاتوریست ایرانی دانست.
