ایران کارتون:
گزارش بازديد از نمايشگاه استاد كامبيز درم بخش در گالری راه ابريشم/ مهرماه 1394 تهران
رو در رو با يك شواليه
- لطفا لبخند بزنيد . بلوار كشاورز .بين خيابان وصال و قدس. ساختمان تكنوآجر. تهران بزرگ آنقدر بزرگ شده است كه نگهبان پارك روبرو نمی داند وصال پايين تر است يا بالاتر. ولی خوشبختانه می داند خيابان روبرويی قدس است. يك دوری مي زنم و از ايتاليا به وصال می رسم و بالاخره نمای آجری دود زده تكنوآجر خودش را نشان می دهد .
پوسترهای روی در ورودی می گويند تا اينجا را درست آمده ام. در جواب پرسش نگاه نگهبان می گويم نمايشگاه، طبقه چهار. می دانم و تشكر می كنم و دكمه آسانسوری كه به علت كهولت سن توان بيش از 4 نفر ندارد را فشار می دهم.
- حالا در ميان گالری راه ابريشم و دقيق تر در ميان دنيای كامبيز هستم. دنيای عكس ها و كارتون ها و رو در رو با شواليه كارتون ايران، كامبيز درم بخش. يادم آمد 12 سال پيش وقتی كارتون را شروع كردم اين نام جزو اولين هايی بود كه مهدی تميزی با گوش من آشنا كرد. می آيم جلو و باز خوب به ياد می آورم بار اول استاد را در نمايشگاه هفتمين دوسالانه کاریکاتور تهران به همراه مرحوم منوچهر احترامی دوست داشتنی ديدمشان و بار دوم در گالری سيحون، نمايشگاه قبلی استاد و اين بار سوم است.
- استاد با صميميتی كه از ايشان سراغ دارم احوال پرسی می كنند و وقتی متوجه می شوند كارتونيست هستم و از اصفهان آمده ام صبورانه در ديدن آثار همراهی ام می كنند. با حوصله ازنحوه شكل گيری وآماده سازی آثار نمايشگاه می گويند ومن می شنوم و می شنوم و می شنوم. بی شك در دنيای كامبيز پشت هر قابی يك داستان است. روی يك كار غافل گيرم می كنند و به دام جادوی خطوط می افتم و در آخر البته يك فوت كوزه گری نشانم می دهند. خط ها می توانند لبخند بزنند.
- برای هر كارتونيست هيجان انگيزترين قسمت نمايشگاه ديدن اتود ها و پيش طرح های نمايشگاه است كه كامبيزدرم بخش هوشمندانه و با وسواس خاصی اتود ها را در آلبومی گردآوری كرده و مخاطب را به پشت صحنه آثار می برند. آلبومی كه بی اغراق هر ورقش دفتريست .البته شنيدن فوت وفن های پشت صحنه آثار از زبان خودشان برای هر هنرجويی تجربه فوق العاده ايست.
- كاراكتر هر كارتونيست در واقع امضای آن كارتونيست است. جوان ترين و آشنا ترين كاراكتر استاد حداقل 5 سال از من بيشتر سن دارد. اين كاراكتر 35 ساله كه خيلی بيشتر از سنش پير شده ناخوادآگاه مرا به ياد هنرجويانی می اندازد كه پس از چند جلسه، دلخور از دنيای سخت كارتون راه را نيمه تمام رها می كنند.
- كپی شده كتاب كاريكاتوريست های معاصرايران را كه ورق می زنم ايراندخت محصص از كاريكاتور معاصرايران در سال 1354 می گويد و از چهار نفر :بيژن اسدی پور، پرويزشاپور، اردشيرمحصص و كامبيز درم بخش. به ساعت نگاه می كنم، حدود دوساعت می شود كه كنار يكی از آن چهار نفر به شنيدن خاطرات، دغدغه ها، سختی ها و ناملايمات اين هنرمعاصردر ايران نشسته ام. بلند فكر می كنم، كاش اين خاطرات زنده ثبت و مكتوب می شدند .كاش همتی بود تا زندگی نامه درم بخش ها بماند. بالاخره آيندگان هم در راهند. خوشبختانه استاد می گويد مستندی از زندگی ايشان در حال تهيه است و اين خبر خوب امروز است.
- وقت خداحافظی است و بايد حواست به دست استاد باشد كه از پركاريهای هفته های اخيرش برای نمايشگاه نيويورك دردناك شده است. دردی به اندازه 50 سال كاريكاتور ايران .
قسمتی از خودم را در دنيای كامبيز جا می گذارم و به جای آسانسور- البته نه به خاطر كهولت سنش- از پله ها پايين می آيم و آرزو می كنم كاش كمی بيشتر قدر اساتید را بدانيم.
برای دیدن گالری آثار این نمایشگاه اینجا را کلیک کنید.
