هنگامی که از شما خواسته می شود با موضوع «دندانپزشکی» کاریکاتوری را طراحی کنید، بی تردید سه عنصر اصلی فعال مرتبط با این موضوع در ذهنتان حضور می یابد: دکتر دندانپزشک، شخصیت بیمار و دندانی که پزشک باید آن را مداوا کند یا از بیخ بکند! البته مورد دوم در ایجاد یک موقعیت کاریکاتوری بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. بعلاوه، از این امر نیز نباید غافل شد که هر حادثه ای در یک بستر و مکان مشخصی امکان بروز می یابد. به طور مثال، برای موضوع یاده شده اولین انتخاب سهل الوصول ترین مکان یک مطب دندانپزشکی است.
اما آیا پرداختن به موضوعی همانند دندانپزشکی تنها با حضور عناصری مانند بیمار، دندانپزشک، دندان و مکانی همچون مطلب دندانپزشکی میسر است؟ یک کاریکاتوریست تازه کار ممکن است به پرسش بالا جواب منفی بدهد، اما بی شک اثری را که خلق می کند تنها متکی به عناصر یاد شده و مکان مطرح شده خواهد بود. وقتی شما کاریکاتور را به عنوان یک هنر بر می گزینید، باید بدانید که برای ورود به این عرصه نخستین مرحله: گام نهادن در دنیای غیرمعمول و فرا واقعیت هاست و پذیرش این واقعیت در حقیقت پذیرش تلویحی این معناست که هر کاریکاتوریستی باید بیاموزد که به گونه ای متفاوت با پدیده های اطراف خود روبرو شود.
او می آموزد که قواعد معمول و مرسوم را در هم بریزد و نیز شکل دگر دیدن را در خود تقویت کند. از همین روست که یک کاریکاتوریست خلاق نمی تواند به سادگی بپذیرد که تنها راه ورود به موضوعی همچون «دندانپزشکی» صرفا از مدخل های یاد شده امکان پذیر است.
معمولا کاریکاتوریستی که وضع موجود را به هم می ریزد، از خود می پرسد:
آیا می شود بدون حضور هیچ یک از عناصر پیش گفته موضوع موردنظر را در قالب یک کاریکاتور به نمایش گذاشت؟
آیا می شود با حذف دندانپزشک یا بیمار و یا مطب به خلق اثری با موضوع «دندانپزشکی» مبادرت ورزید؟
آیا داستانی وجود دارد که بتوان با به کارگیری آن این موضوع را به تصویر کشید.
آیا امکان جابجایی عناصر مشابه با عناصر فعالی همچون «دندانپزشک»، «بیمار» و یا «دندان» وجود دارد؟
چه بخش هایی از ماجرا را می توان اغراق کرد؟
آیا این اغراق می تواند تنها در شخصیت های اصلی ماجرا باشد یا می توان داستان را نیز اغراق کرد؟
پاسخگویی به اینگونه سئوالات که البته تعداد آن ها می تواند همچنان ادامه یابد، حداقل این امکان را برای هنرمند به وجود می آورد تا ذهنش را با انبوهی از پرسش های گوناگون درگیر کند. پاسخ گویی به هر پرسشی می تواند منجر به خلق ایده ای تازه گردد، ایده هایی که خود می تواند با ترکیب و تعدیل، زمینه لازم را برای ایده های بکر و خلاقه فراهم سازد، به عبارت دیگر، این روش همانند سلسله واکنش های یک بمب هسته ای است که انفجار ایده از مرکزی واحد در آن آغاز می شود و سپس شکاف هر ایده می تواند منجر به پدید آمدن ایده های تازه ای گردد. این سلسله واکنش ها امکان گزینش و دست یابی به بهترین موضوعات را برای هنرمند ایجاد می کند.
وقتی در دنیای کاریکاتور وارد شدید، باید دشواری گام نهادن در جهت دست یابی به موضوعات جدید را بپذیرید. چرا که بسیاری از ایده ها قبلا توسط پیشینیان ما خلق شده است. انبوه موضوعات خلق شده از سوی هنرمندان کاریکاتوریست امروز و دیروز جهان کار را برای آنانی که کاریکاتور را به گونه ای حرفه ای دنبال می کنند، بسیار دشوار شده کرده است.
یافتن موضوعات نو، اگر نگویم غیرممکن می باشد ولی باید اذعان کرد که بسیار دشوار است. بنابراین، وقتی با اعلام موضوع ساده ای همچون «دندانپزشکی» با انبوهی از کاریکاتورهایی که دارای مضامین واحدی هستند روبرو می شویم، نباید به سادگی تصور کنیم که موضوع اثر ما منحصر به فرد بوده و هر کسی مشابه آن را کار کرده، از روی دست ما تقلب کرده است!
