ویلیام ریزینگ با پیتر نیاوندیک مسئولیت فدراسیون اروپایی فکو را در هلند بر عهده دارند. او در آمستردام زندگی و کار می کند. دو روز قبل بعد از پایان نمایشگاهی که در ترکیه داشت وارد ایران شد و امروز میزبان او در خانه کاریکاتور بودیم. با اوصحبت کوتاهی داشتم که قرار شد بعد از مراجعت از یزد شکل کامل تری به خود بگیرد.
- ویلیام خیلی خیلی خوش آمدی، کمی در باره خودت برایمان بگو. در چه رشته ای تحصیل کردی؟
من در سال ۱۹۷۷ تحصیلات دانشگاهی ام را شروع کردم. تا یکسال قبل از آن دانشگاه هنر در هلند وجود نداشت و من جزو اولین کسانی بودم که در این دانشگاه تحصیل کردم. به نوعی موش آزمایشگاهی بودم. با ثبت نام در این دانشگاه می توانستیم انتخاب کنیم ۴ یا ۶ سال تحصیل کنیم. من جزو دانشجویانی بودم که ۶ سال را انتخاب کردم. در ۴ سال اول نصف برنامه تحصیلی ما خواندن مطالب درسی به صورت کتبی بود و نصف بقیه خلق آثار هنری از طریق خلاقیت و تصویر ذهنی خودمان بود. و ما در هریک از دروس امتیاز می گرفتیم. در این ۴ سال می بایست در تمام رشته های هنری مانند نقاشی، طراحی، مجسمه سازی و تاریخ هنر تحصیل کنیم. بعد از ۴ سال می توانستیم دو رشته تحصیلی را همراه با تاریخ هنر انتخاب کنیم که من رشته مجسمه سازی و نقاشی را به همراه تاریخ هنر انتخاب کردم.و بعد از ۶ سال فارغ التحصیل شدم.
آیا کارتونیست مطبوعاتی هم هستی؟
نه من فقط کارتون هایم را برای شرکت در مسابقات و جشنواره های کارتون می کشم. در واقع من از سال ۱۹۹۰ شروع به کشیدن کارتون و شرکت در جشنواره های بین المللی کردم. البته تخصص اصلی من در نقاشی است اما گاهی نیز اگر موضوع جالبی پیدا کنم کارتون می کشم. مردم مرا کارتونیست می دانند اما من بیشتر احساس می کنم نقاش هستم تا کارتونیست. گاهی به کارتونیست ها حسادت می کنم که دیدگاه ذهنی و خلاقیت تا این حد قوی دارند.
- نظرت در باره وضعیت کارتون در ایران چیست؟
برای من خیلی جالب است که ایران تا این حد کارتونیست دارد. به خصوص جوانان در ایران علاقه زیادی به کارتون دارند و دائما در جشنواره های بین المللی کارتون شرکت می کنند. اما کشور هلند کارتونیست های کمی دارد که بیشتر به کشیدن کارتون های سیاسی علاقمند هستند و نسبت به مسایل سیاسی جهان واکنش نشان می دهند .
- چه چیزهایی برای خلق کارتون برایت ایجاد انگیزه می کند؟
من کمی تنبل هستم. صبح که از خواب بیدار می شوم در حال خوردن قهوه کامپیوتر را روشن می کنم و از اخبار دنیا با خبر می شوم. اگر خبری و جود داشت که به من انگیزه دهد شروع به کشیدن می کنم. مسایل و مشکلات انسانی مرا بسیار ناراحت می کنند و اغلب دوست دارم آنها را در آثارم به تصویر بکشم.
- در مورد ایران چه فکر می کنی؟
آشنایی من با هنرمندان ایرانی برنده جایزه در هلند رقم خورد، مانند محمود آزاد نیا و فرزانه وزیری تبار که مرا به دیدن کشور ایران تشویق کرد. ملاقات و دیدن کشور ایران برای من بسیار جالب است . من قبل از سفر به ایران به ترکیه سفر کردم و سخنران مسابقه اسکی شهیر بودم . در ایران به دیدن مرکز فرهنگی صبا و موزه هنرهای معاصر رفتم و برایم بسیار جالب بود که بیلبوردهایی از کارتون ها و کارهای گرافیکی خوب در سطح شهر تهران نصب شده است. مشخص است که ایرانیان و دولت ایران وشهرداری تهران به هنر اهمیت بسیاری می دهند. متاسفانه در کشورم و در رسانه های غرب نسبت به ایران بسیار نگاتیو برخورد می کنند، ولی الآن واقعا اینطور فکر نمی کنم، مردم ایران با اینکه فرصت کمی ازآمدنم می گذرد بسیار خوب و مهربانند و خوشحالم که به ایران سفر کردم،البته من قبل از سفر به ایران درباره کسانی که به ایران سفر کرده بودند مطالب زیادی را خوانده بودم، همه ی آنها نگاه بسیار مثبتی به ایران داشتند.
