ایران کارتون:
کاریکاتور یکی از بخش های بسیار مهم و جذاب طنز ترسیمی است. در این شیوه، کاریکاتوریست با نگرشی عمیق به خصوصیات و ویژگی های چهره افراد، با تغییر حالت خطوط، آنها را از وضعیت واقعی خود خارج می کند و شکل نوینی به آنها می بخشد. این تصاویر جدید در واقع، بیانگر خصوصیات و صفات مدل به گونه ای طنزآمیز و اغراق شده می باشد. در این شیوه، کاریکاتوریست با پرداختن به خصوصیات چهره شخصیتهای سیاسی، اجتماعی و گاه خیالی، به کند و کاو در زوایای تشریحی (آناتومیک) فرد می پردازد و در نهایت با تعریف و تخریب عمدی آنها، نکات جدید و مضحکی را کشف می کند و ارائه می دهد.
یکی از برجسته ترین نمونه های کاریکاتور از چهره را می توان در اثر شگفت انگیزی از ویلیام هوگارت (1764 – 1697) انگلیسی مشاهده کرد، این تصویر را می توان مشهورترین اثر چاپ در تاریخ کاریکاتور به شمار آورد که شامل اشکال متفاوتی از چهره افراد است، در این میان طرح های کاریکاتوری از آثار گزی، آنیباله کاراکه، لئوناردو داوینچی و رافائل خودنمایی می کند. هوگارت با آوردن عنوان «شخصیت» برای طرح خود، این تصاویر را کاریکاتور نمی داند، در واقع این صورت های متفاوت را جهت مقایسه مطالعه، پیش روی بیننده قرار می دهد.
بر روی تصویر، هوگارت، بیننده را به مقدمه ای بر جوزف اندروز، اثر فیلدینگ ارجاع می دهد. فیلدینگ اظهار می دارد که: «شخصیتها، دقیق ترین نسخه طبیعت به شمار می روند. حال آنکه در کاریکاتور، زیاده روی خارج نمودن موضوع از اندازه طبیعی خود و اغراق و بزرگنمایی در محدوده قانونی آن قرار می گیرد.»
وجه تمایز دو واژه شخصیت و کاریکاتور در این تصویر محسوس نیست شاید هوگارت با نزدیک شدن به کاراکترهای واقعی شخصیتهایش، زیرکانه بر عنوان شخصیت تاکید دارد.
