نام آریستید استبان گررو بیش تر شبیه اسامی فاتحان قرن شانزدهمی است یا می تواند اسم یکی از مدافعان تیم های باشگاهی برزیل و آرژانتین باشد. البته مشکل از آن جایی شروع می شود که اسم هر بنده خدایی پایین تر از مرزهای آمریکا با مکزیک یک جوری همین شکلی است و این جور اسامی و عنوان های بلند بالا با همین روال تا پایین قاره ادامه دارد. حالا چگونه چنین آدمی با اسم فوتبالیست ها می رود روان پزشک می شود و بعد می فهمید در دنیای کاریکاتور آدم سرشناس تری خواهد شد، خود ماجرایی است که حتما با حضور پرزیدنت کاسترو مرتبط می شود؛ چون در این جور کشورها رئیس جمهور مجری بهتری است و حتما کاریکاتوریست ها هم پزشکان خوبی می شوند و ...
وقتی درباره کوبا گفت و گو می کنیم، دو شخصیت دو گانه از وجود ما به داوری می نشیند: از یک سو، تجسم روح آرمان خواهانه کوبا و جلوه گری هیبت یک انقلاب ضدامپریالیستی حواسمان را پرت می کند و می بردمان به خاطرات دو چریک جوان و جسور و از سوی دیگر، در این احوالات رمانتیک انقلابی و منقلب شدن های عدالت خواهانه، به ناگاه عقلمان نهیب می زند و وجدانمان فریاد می کشد؛ فریادی در نقطه مقابل احساس قبلی، همه چیز نمی تواند تبلیغ امپریالیسم باشد ! تصویری بی رحم و نفرت انگیز از فقر، عقب ماندگی، فساد و سانسور موجب می شود تصاویر تلویزیونی از کوبایی هایی که با قایق های فکسنی به آب های میانی می زنند تا پلیس آمریکا بازداشتشان کند را به خاطر بیاورم و باور کنم در میان این مردم نویسنده، روزنامه نگار، نقاش و ... کم نیست!
آریستید استبان ارناندس گررو بی تردید یکی از قدرتمندترین کاریکاتوریست های معاصر است. هاشورهای شیرین و مردان و زنان تپل آثارش آن قدر چشم نوازند که حتی اگر این روح منتقدانه به شرایط حاکم را نیز نداشت، جزو بهترین هنرمندان معاصر آمریکای لاتین بود. سنت انسان های چاق و فربه به عنوان نمادهایی از ثروت، سرمایه داری، اجحاف و بلاهت به سنت بصری مردم آمریکای لاتین مبدل شده است.
کارهای آرس مرا به یاد فرناندو بوترو (نقاش) می اندازد. در آثار هم فربه کردن استعاره ای است در جهت القای فضای وهم انگیز، مضحک و بی تحرک تاریخ و اجتماع و نیز جریان حاکم بر فضای زندگانی های شخصی این مردم.
آرس به مثابه هنرمندی سیاسی، با هنرش کروکی صحیح و بی نقصی از جامعه کوبا و روابط حاکم بر ذهن جمعی ترسیم می کند. کت شلوارپوش های صاحب قدرت و ثروت با صورت های روان پریش و آدم هایی که مجیزشان را می گویند و برایشان موس موس می کنند، حکایات واضحی از جانب او هستند.
آثار آرس پر از نمادهای متعددی از نیاز مادی و تاثیرش بر خلق آمیزادهاست، او اهمیت پول در کشورش را به ما نشان می دهد و دغدغه های هر روزه اش چون مهاجرت و هراس های آن را تشریح می کند. از دیگر نشانه های هنر آمریکای لاتینی تصاویر نظامیان است و جالب است نظامیان کاریکاتورهایشان بیش تر از آن که ترسناک باشند، نادان اند.
آرس روانپزشک است، بنابراین مشکلات روانی انسان ها را از نزدیک می شناسد و شاید به همین دلیل شخصیت ها و یونیفرم هایشان بهترین سوژه ها برای کاریکاتورهایش اند خصلت ساده روایی و مفاهیم شعاری و مستقیم (بی آن که سوژه را بزک کند) باعث می شود تا آثار او بر مخاطب عام تاثیری عمیق بگذارد.
کاریکاتوریست های روشن فکر در جهان کم نیستند و می دانیم که به دلیل پیچیده سوژه هایشان در لفافی از سخت فهمی، آثارشان دیده و درک نمی شود. ولی آرس برای همه کاریکاتور می کشد و مخاطبان او برای فهمیدن کارهایشان نیازی به تعلیم دیدن ندارند و از این جهت کاریکاتورهای او با آثار کلودسر، کوزوبوکین و کینو برابر می کند. این گونه آثار به دلیل جذابیت ها و ارائه راه های ارتباط میان خلاقیت هنرمند با اذهان عمومی، روش قابل بررسی و ارزیابی برای شناسایی راه های توسعه کاریکاتورند.
جایگاه آرس را در سرزمینش نمی دانم. ولی آثار او نتیجه جامعه ای است سرخورده و هاج و واج از حوادث اجتماعی و سیاسی سریع و بی منطق که هنرمند را واداشته تا به جای انتقاد از علل و ریشه ها و آسیب شناسی، نگرانی ها و دلواپسی های خود را بکشد.
در آخر، باید به این موضوع توجه کرد که هر چند سوژه های او ساده و گاه پیش پا افتاده و به نظر تکراری می آیند، اما زوایای دید و تکنیک مسلط و طراحی های اعجاب انگیزش از هر سوژه ای یک کاریکاتور جاودانه می سازد.
نمیدانم آن هایی که کاریکاتورهای معاصر را مرور می کنند این تصویر او را به خاطر می آورند یا نه! یک ژنرال پشت پیشخوان یک فروشگاه در قبال خرید چند چیز خوراکی و لوازمی ساده، مدال های افتخارش را به صندوقدار می دهد! این تصویر چکیده ای است از نیم قرن نگاه روشنفکران کوبا، شیلی، پرو، مکزیک و ...
